vrijdag 8 november 2013

Tambú, a freedom song

Blog 4

Naar Curaçao

Over een maand, om precies te zijn 6 december hopen Margje en ik te vertrekken naar Curaçao. Twee maanden hopen we door te brengen bij onze kinderen Marjon en Russell en Mário en Anita om met hen een poosje mee te leven in de Curaçaose realiteit van alle dag. 
Een warme Caribische realiteit met een bevolking rijk aan creativiteit. Het kleine eiland telt opvallend veel musici, schilders, beeldhouwers en dichters. Kunst is overal te vinden, in alle lagen van de bevolking. Maar ook een gecompliceerde samenleving van mensen met zeer grote culturele verschillen en economische mogelijkheden. Ik hoop in de volgende blogs vanuit Curaçao berichten te sturen over ontmoetingen en ervaringen met mensen die hun leven vorm geven op Dushi Korsou. 


Het Volksoperahuis Amsterdam en Theater Luna Blau van Curaçao brengen "Tambú, a freedom song" in de Nederlandse theaters. Nog tot eind november te zien. Zie: http://het.volksoperahuis.nl/ 
Ga dat zien! Natuurlijk ook omdat onze schoonzoon Russell 'Konkie'Halmeyer, steelpannist te zien en te horen is in dit theaterstuk! In Amersfoort op 14 november, 
Theater De Lieve Vrouw, 20.30 uur.

Muziektheater over koloniaal verleden



150 jaar nadat in Nederland de slavernij werd afgeschaft, herneemt Het Volksoperahuis een van de grote theaterhits van Oerol 2012. In ‘Tambú, a Freedom Song’ verpakken Curaçaose artiesten en de vaste kern van het muziektheatercollectief het gedeelde verleden van Nederland en Curaçao in een ontroerend én kritisch verhaal over twee halfbroers. Eén is hosselaar in Willemstad, de ander atleet in Rotterdam. Als zij elkaar na lange tijd ontmoeten, ontbrandt er een strijd over afkomst, ambities en identiteit. De muziek is van Jef Hofmeister, Izaline Calister en een Caribische band.
Tekst en muziek: Jef Hofmeister en Elia Isenia • regie: Kees Scholten • met: Jef Hofmeister, Kees Scholten, Izaline Calister, Albert Schoobaar, Konkie Halmeyer, Raymond ‘Ompi Tio’ Justiana, Pierre Dunker e.a.
De tambú is een Curaçaose trommel, een kleine conga gemaakt van een rumvaatje bespannen met geitenvel. Het is ook de naam voor de muziek die eraan verbonden is. Zo’n trommel, geërfd van hun vader, staat in de voorstelling Tambú symbool voor de identiteitsstrijd tussen tweebroers en voor het culturele erfgoed van
De broers zijn afzonderlijk opgegroeid in Nederland en Curaçao. De een is zwart, gespeeld door Albert Schoobaar, de ander een dubbelbloed, gespeeld door Kees Scholten. De ene broer is topsporter en staat voor de keuze of hij voor Nederland of voor Curaçao moet uitkomen. Dat is in feite het dilemma van iedere Curaçaonaar die in Nederland studeert: blijf je hier om carrière te maken, of ga je terug om je land op te bouwen, met alle problemen van dien. 
De relatie tussen Curaçao en Nederland, het slavernijverleden en het kolonialisme komen allemaal langs; een sterke rode lijn die al die thema’s bijeenbindt had de voorstelling goed gedaan. Door het snelle schakelen dreigde het verhaal te verbrokkelen, hoewel het schitterend culmineerde in het slotlied van Izaline Calister. Zij zong een tambú zoals weinigen dat in Nederland kunnen. De muziek veranderde de sfeer en verplaatste het verhaal zich van de eilanden naar Rotterdam en weer terug naar Curaçao, en via de muziek werden de personages feilloos geportretteerd. De scène die zich afspeelde in de Campo Allegre, een bordeel op Curaçao waar de vader zijn frustraties wil vergeten, trof mij bijzonder.  Albert Schoobaar zette een van die hoeren zo schrijnend neer dat de hele zaal de adem inhield. Opzulke momenten was de combinatie van spel en muziek op haar best en drong de tragiek van de situatie zich onontkoombaar aan je op.
Gastrecensent John Leerdam is PvdA, politicus en theatermaker. 

vrijdag 1 november 2013

Geweld laat sporen na in Brazilië

Blog 3

Beste vrienden,
Deze blog lag klaar om te verzenden, maar dan, plotseling staat het leven even stil en is je verhaaltje niet meer belangrijk. Het niet onverwachte overlijden van een dierbare vriendin van ons zette mij op slot en maakte sprakeloos. Gevlucht uit Argentinië kwamen Regina en Enzo in 1981 naar Nederland. Regina was actief in groepen van Kerk en Vrede, in het opsporen van verdwenen kinderen in Argentinië, in de Werkgroep Latijns Amerika en andere clubs die strijden tegen onrecht. Verdriet en rouw vonden tijdens de afscheidsbijeenkomst een bedding in woorden en muziek. Muziek uit Latijns Amerika: "Gracias a la vida, que me ha dado tanto", dank aan het leven dat me zoveel heeft gegeven, zong Mercedes Sosa, troostvol. Ook zij moest vluchten uit haar moederland. Haar liederen inspireren velen om de strijd voor gerechtigheid niet op te geven.  

Brasil protestos 2013    
Uit een brief van Roberta de Barros, (CAMM, Centrum opvang straatkinderen in Recife)  Brazilië:


Prezados e queridos amigos,

          “Jullie zullen in jullie steden een beetje van de situatie waarin wij in onze steden leven gezien of gelezen hebben. Er groeit een grote beweging die protesteert tegen de enorme verspilling van geld voor de spelen van 2014 en 2016. In onze stad Recife, was op 20 juni een protest dat ongeveer 60.000 mensen op de straat bracht. Ze werden met extreem geweld uiteen geslagen. Maar ik voel op dit moment een veel groter geweld: 
we hebben geen onderwijzers en de scholen functioneren in de slechtste omstandigheden, het zijn bijna kleine gevangenissen met tralies en politieagenten in de deuren “om de orde te handhaven”. In de arme wijken hebben velen geen voldoende drinkwater. Het regenwater mengt zich met de open riolen. Het openbaar vervoer is van de slechtste kwaliteit, we moeten gemiddeld 50 minuten staan, hangend in de lus, zonder ventilatie. In onze staat Pernambuco heeft de gouverneur uit angst voor geschreeuw op straat de prijs van een buskaartje verlaagd met 10 cent. Het geweld op straat is groot. Ik denk dat lichamelijk geweld zichtbare sporen nalaat en geestelijk geweld stille schade. 

We wachten nu vol spanning op de volgende stappen van deze beweging.

Roberta de Barros


Ondergronds groeit de beweging door en is niet meer te stoppen. Dankzij de sociale media kan elk moment weer een menigte van duizenden jongeren gemobiliseerd worden. Moderne communicatiemiddelen winnen het van repressief geweld. Laten we hopen op geweldloze veranderingen.

Presidente Dilma Rousseff heeft tijdens haar verkiezingscampagne beloofd dat zij de gezondheidszorg, het openbaar vervoer en het onderwijs zal verbeteren. Tot nu toe is zij daar niet aan toe gekomen. Zij wacht met smart op de miljarden dollars die Brazilië wil ontvangen voor de exploitatie van het Libra-veld, één van de grootste diepzee olievelden ter wereld. Het Libra-veld ligt 170km uit de Braziliaanse kust voor Rio de Janeiro en op 3,5 km onder de zeebodem en is goed voor 8 tot 12 miljard vaten olie per dag.

In drie minuten geprivatiseerd!
In drie minuten tijd, schreef een Braziliaanse krant, verkreeg een consortium van 5 bedrijven de rechten voor de exploitatie van dit olieveld.
63 Organisaties hadden brieven gestuurd naar presidente Dilma Rousseff met het verzoek de openbare verkoop onmiddellijk te stoppen. In Rio gingen velen de straat op bij het hotel waar de deal bezegeld werd. Zij zijn het niet eens met de verkoop omdat ze vinden dat het land afstand doet van haar rijkdommen. De minister van justitie zette 1100 agenten in om de openbare verkoping van de rechten tot exploitatie van het Libraolieveld te garanderen en rustig te laten verlopen. De demonstranten raakten slaags met de politie en er vielen gewonden. Hij betreurt de gewonden die gevallen zijn, maar de veiligheid van het evenement was met succes gewaarborgd volgens hem en zei niets over het feit dat helikopters met rubberkogels hadden geschoten op de demonstranten. (Canal Ibase) 
 

Bekijk de fotoserie op nrc.nl:
http://www.nrc.nl/inbeeld/2013/10/22/brazilianen-woedend-over-verkoop-olierijkdommen/

Shell 100 jaar actief in Brazilië.
Shell begon haar activiteiten in Brazilië al op 9 april 1913. Die honderd jaar kan zij nu vieren want ook Shell maakt deel uit van het consortium. Shell is er al met twee schepen actief. Het consortium bestaat uit het Braziliaanse Petrobras 40%, Shell 20%, Total 20% en twee Chinese bedrijven elk 10%. De bedrijven hebben beloofd over een periode van 35 jaar het minimum van 41,65 procent van de olie die overblijft als alle kosten zijn gedekt, aan de overheid te zullen afstaan.
Zal dat echt ten goede komen aan het onderwijs, gezondheidszorg en openbaar vervoer, zoals de presidente dat wil? Of vloeien straks de winsten als olie zo glad in de zakken van enkelen?  

Documentaire Braziliaanse koorts wordt realiteit!
Bijna € 19.000 is er nu beschikbaar voor het maken van een documentaire over de geschiedenis van de Zeeuwen in Brazilië. Een enorme oppepper was een anonieme gift die de realisering van de documentaire mogelijk maakt. Nog een hele maand om mee te doen om zo mogelijk de begroting van € 25.000 sluitend te maken. Kijk op de website http://www.braziliaansekoorts.nl/                                                                                                                                                

 


  Avondgebed 2 november 2020, Aller zielen   Gedachten bij dood, lijden en leed in Coronatijd Voor alle zielen.   Elke dag coronan...